Wanneer er veel beweegt in of rondom mij, heb ik de neiging me terug te trekken in mijn hoofd.
Daar denk ik mezelf dan veilig, de stilstand in.
Om me daar weer uit te helpen, heb ik het in die periodes nodig veel te bewegen, in letterlijke zin.
Ik ren het denken stil.

Eerder deze week liep ik hard in het Bossche Broek, het natuurgebied dat vlakbij mijn huis in het centrum van Den Bosch begint. De laatste maanden rende ik er regelmatig met podcasts op mijn oren. Bij voorkeur spannende, waargebeurde verhalen, zodat ik telkens weer wil gaan rennen om te horen wat er in de volgende aflevering gebeurt.
Deze keer koos ik iets anders. Het vorige misdaad-mysterie was tijdens mijn laatste 10 kilometer opgelost en ik was nog niet klaar voor een nieuwe vertelling, bloedstollend of niet. Het was een dag met teveel woorden.
Ik luisterde naar Grace. Een plaat die ik tig keer eerder van begin tot eind gehoord heb. In donkere kamers tussen de speakers, in alle huizen waar ik woonde, op dagen die weigerden te beginnen en avonden die van geen ophielden wisten. Alleen, en samen. Op momenten van verdriet, of kracht, in broodnuchtere toestand en alle fasen van beschonkenheid.
Het was nooit eerder in mij opgekomen om op Buckley te gaan rennen. Ik kan het aanraden. De velden, het water, de bomen en de lucht trokken aan me voorbij, terwijl ik eraan voorbij trok. Ik zag de tijd en de zon kleurde de lucht paars en roze. Die lucht bewoog als in een time-lapse, hij leek zichzelf doorlopend te vervangen. Een caleidoscoop van lucht, wind, water en licht, zo ver als mijn zicht reikte. Alsof ik hallucineerde. Het beangstigde me heel even. Dit is niet goed, dacht ik: dit klopt niet. Maar het gevoel dat juist alles klopte won het van de gedachte dat niets klopte. Alles was dat wat ik hoorde: overgave, grootsheid, schoonheid en lelijkheid. Ik was niets meer dan de klanken die ik hoorde, één geworden met het beeld waarin ik bestond. Mijn lijf rende verder, maar ik hoefde er niets voor te doen.

“𝘔𝘶𝘴𝘪𝘤 𝘣𝘦𝘭𝘰𝘯𝘨𝘴 𝘪𝘯 𝘢 𝘱𝘭𝘢𝘤𝘦 𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵𝘴 𝘣𝘦𝘢𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘥 𝘣𝘳𝘢𝘪𝘯𝘴 𝘥𝘳𝘦𝘢𝘮𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘥 𝘱𝘦𝘰𝘱𝘭𝘦 𝘧𝘢𝘭𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘪𝘯 𝘭𝘰𝘷𝘦”, zei Jeff Buckley.

Het is die plek, die ik nu telkens opzoek. Het is er onvoorspelbaar en risicovol maar het leeft en beweegt er als nergens anders. Die plek was afgelopen week een polder in het Bossche Broek. Soms is het mijn woonkamer in de ochtend, als ik op vol volume dansend en stampend probeer te freestylen over een hip-hop beat. Het is de repetitieruimte geweest waar we met vier muzikanten die elkaar vertrouwen de verhalen spelen die in mij ontstaan wanneer ik iemand in de ogen kijk. Spelen in het NU.

Op 14 december spelen we met zijn vieren om 22.30 uur op Naked Song in Muziekgebouw Eindhoven. Deze zogenaamde special staat in het teken van het 25-jarig jubileum van Grace. Het live eerbetoon aan zijn muziek zal eerder op de avond door anderen worden gebracht, in een formatie met o.a. Gary Lucas. Wij zullen daarna met alles wat we hebben spelen op de manier die mij soms meeneemt naar de plek waar muziek volgens Buckley thuishoorde.

Ik ben Emiel, Koen, Remo en Anna dankbaar voor het samen bouwen aan die plek.
Het Fonds Podiumkunsten en Kunstloc ben ik dankbaar voor de ondersteuning die het mogelijk maakt het werk te doen, en Sam, die mij ontziet van zoveel werk dat rondom de artistieke kern heen verzet wordt.

Jeff Buckley’s Grace:
https://spoti.fi/2XMzX2Z