Op zijn nieuwste album ‘The Monster Who Hated Pennsylvania’ verzamelt Damien Jurado tien verhalen over mensen die vastbesloten zijn niet gebroken te worden door hun erbarmelijke omstandigheden. “De wereld is een leugenaar, de sterren zijn een must’, zingt hij over geborstelde drums, een cirkelende baslijn en akoestische gitaar op “Helena”, waarmee zijn 17e album wordt geopend, de eerste release van Damien’s eigen Maraqopa Records. Nare omstandigheden zijn al lang vaste waarden in Jurado’s liedjes, die gevuld zijn met geesten, moordenaars, wrede minnaars en af en toe een UFO-cultus of valse Messias. Maar hier zijn de scènes aards, ontleend aan gewoon maar niet minder immense calamiteiten: orkanen op weg naar de stad, gespannen verbindingen, geheugenverlies in de voortuin.

Op The Monster Who Hated Pennsylvania trekt Jurado de gordijnen dicht, en blokkeert “het licht dat nu beschaamd en bang is van het donker”, zoals hij zingt in “Tom”, een van de beklijvende nummers van het album, om ze precies open te gooien op het moment dat de zon moet komen binnenstromen.